Sunday, December 02, 2012

ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ


Για την Κρίση



΄Ολοι συμφωνούμε πως υπάρχει Κρίση. Πρωτίστως Οικονομική, αφού δεν έχει αφήσει κανέναν απείραχτο από μας τους κοινούς θνητούς ,(τους άλλους, δηλαδή αυτούς που μπορούν και έχουν δεν τους πειράζουν). Όμως  εμείς; Θα την αφήσουμε να μας ρίξει κάτω;

      Νομίζω πως όχι, πως πρέπει να αντισταθούμε και υπάρχουν τρόποι γι΄αυτό. Ο καθένας μας ξέρει. Δεν χρειάζεται δά, να ΄σαι κι΄επιστήμονας. Ίσως χρειαστεί βέβαια,  να αφήσει κανείς στην άκρη κάτι <υποχρεώσεις>, ή  <εμμονές>, ή εκείνα τα <αλλοιώς δεν γίνεται>, ή <εμένα δεν με πιάνει>, κλπ. Απλά πρέπει να κάνουμε γρήγορα, οι αναβολές μάλλον δεν βοηθούν, ή για την ακρίβεια επιδεινώνουν την κατάσταση.

   ΄Ομως δεν μιλώ μόνο για την Οικονομική Κρίση. Κυρίως μιλώ για την άλλη κρίση. Εκείνη που περνάει αθόρυβα δίπλα μας και μας νοτίζει με μια βρώμικη και μη αντιληπτή με την πρώτη αίσθηση υγρασία. Εκείνη, που απλώνει τα πλοκάμια της σε κάθε μόριο του νου μας και στρέφει τις σκέψεις μας σε δρόμους μαύρους,  και γλυστερούς, που δεν μπορείς να κρατηθείς απ΄όπου κι΄αν πιασθείς. ΄Η  για την ακρίβεια δεν υπάρχει κάτι για να πιασθείς. Μιλώ λοιπόν για την άσχημη ψυχολογία μας,  για την εξαφανισμένη κοινωνικότητα, για την χαμένη αλληλεγγύη, για την ευαισθησία; της τηλεόρασης, τον πολιτισμό της οκάς, την ανύπαρκτη κατανόηση, εντέλει για ένα άνθρωπο (μια κοινωνία ίσως;), αποστεωμένο, χωρίς στηρίγματα για τα δύσκολα, που να τον κάνουν δυνατό τόσο γι΄αυτόν τον  ίδιο  όσο και για τους γύρω του. Είναι λοιπόν ανάγκη για αρχή τουλάχιστον, να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο και  να αφήσουμε τη <νοσηρή> μοναξιά μας. Δεν ωφελεί να κλεινόμαστε στο καβούκι μας, στο σπίτι μας,  στη δυστυχία μας, για να κάνουμε μόνοι τους λογαριασμούς μας για να αποφασίσουμε, ότι ΕΜΕΙΣ, την βγάζουμε καθαρή, τα  καταφέρνουμε  κι΄άσε  τους άλλους να κάνουν ότι θέλουν, ΄Η,  ότι δεν τα καταφέρνουμε και να μας πλακώσει  η μαύρη μελαγχολία ,που αφαιρεί κάθε ακμάδα και είναι ότι χειρότερο για την περίσταση.

       Λοιπόν, μάλλον δεν πρέπει να μας πάρει από κάτω. Πρέπει να επιμείνουμε να είμαστε ο ένας κοντά στον άλλο, δίπλα στον άλλο. Πρέπει να  φύγουμε από την αδράνεια, να ξεδιπλώσουμε  τις ικανότητές μας,- όλοι ,μα όλοι κάτι μπορούν να κάνουν-, και να δημιουργήσουμε. Το μεγαλύτερο πρόβλημα θα ήταν η εγκατάλειψη,  η επιβίωση χωρίς ελπίδα και η αναμονή του μοιραίου.

       Η έκθεσή μου,  θέλει να σηματοδοτήσει,  σε αντίθεση με τα παραπάνω την επιμονή, την εξωτερίκευση και την δημιουργία. Τη  θέληση, να ασχοληθείς όταν τα περισσότερα φαίνονται ευθύγραμμα και αδύναμα, με την άλλη οπτική, με το συναίσθημα, που γεννάει η <εικόνα> και την αντανάκλαση αυτού του συναισθήματος στους άλλους. Το ψάξιμο να βρεις ομορφιά, (που συνήθως είναι δίπλα σου), μέσα στο γκρίζο τοπίο, να την αναδείξεις και να την απολαύσεις, -με παρέα φυσικά-. Μια ανάσα, για κάτι που ανοίγει, ενάντια στη μελαγχολία, που δημιουργούν αυτά που κλείνουν.

                                                        

στέλιος  σταύρου
                                                        



Saturday, December 01, 2012